Nereye Aitim ?

 Bazi gunler, geceler vardir nereye ait oldugunuzu bilemezsiniz. Icinizi bi aitsizlik hissi, bi bosluk kaplar. Etrafiniz kalabalikla cevrilidir, onlar konusur siz duymazsiniz, o kalabalik sanki hep oraya aittir, siz potluk yaparsiniz. Yalniz hissedersiniz, cok yalniz... Evinize gitmek istersiniz ama neresi ki sizin eviniz ? Biraktiginiz, ailenizin yasadigi yermi yoksa yeni yerlestiginiz, yeni kurdugunuz ailenizin yani mi ? Kendinizi boyle bir yere ait hissetmediginiz zamanlarda, icinizdeki bosluk sizi yiyip bitirene kadar buyur. Siz kimsiniz, yasantiniz nereye gidiyor, neden buradasiniz. Beyniniz sanki yillarca calismamista simdi bunun acisini cikarmak ister gibi dusunmeye,sorgulamaya baslar. O sorgular, sizin icinizdeki bosluk buyur. Milyonlarca cevabini veremeyeceginiz soru aklinizdan akar gider. En kotusu de paylasamamak. Kendiniz bile kendinizi anlamazken, neler dusundugunuzu, neler hissettiginizi baskasinin anlamasini beklemek haksizlik degil mi ? Zaten siz anlasilmak istemiyorsunuz ki, derdiniz bu degil. Sadece paylasmak. Bir yere ait olmak istiyorsunuz, aidiyet hissiyle iciniz dolsun tassin...Bugunlerde bu hisler size cok uzak degil mi ? Etrafinizdakiler de zaten sizi anlamiyorlar. Cok suratsiz, cekilmez, mutsuz birisiniz onlarin gozunde. Bilmiyorlar ki bir yere ait hissetmediginizden hep bunlar. Yalnizsiniz korkuyorsunuz..biliyorsunuz yalniz dogdunuz, en zor anlarinizda yalniz kaldiniz ve olurkende yalniz olacaksiniz. Olumden korkmuyorsunuz da sonrasindaki yok olma, karanlikta kaybolma daha da yalniz kalma, asil o sizin icinizi titreten, sizi deli gibi korkutan...

En mutlu olmaniz gereken su zamanlarda icinizdeki karanlik canavar sizi engelliyor.

 ''Sevdiginle birliktesin, sagliklisin gerizekali, ne bu depresyon, ne bu karamsarlik, kendine gel ! Gulumse, hayat guzel. Kapat gozlerini hayal et yemyesil bir ormandasin, kucuk bir hamagin uzerinde, sallaniyorsun hafifce esen bir ruzgar esliginde. Hayal et bak , rahatlayacaksin ''

Tamam..hayal ediyorum...ormandayim, hamakta sallaniyorum, etrafim yesil...aaa kucuk mavi bir kus geliyor yanima

 '' Seni bu kadar uzen sey ne? Bi bilsem seni mutlu edebilirim kucuk kiz ''

diyor.

 '' Bilmiyorum, iyi degilim bu gunlerde. kendimde degilim. Hic bir yere, hic kimseye ait deilim '' 

Kanatlarini cirpiyor mavi kus, masmavi tuyleri buyuyor, her bir tuyunden rengarenk kelebekler cikiyor. Basliyor ucmaya etrafimda, bir o yana bir bu yana. Sonra konuyor avcumun icine,

.

 " Indirme o alt dudagini kucuk kiz, ben buradayim. Sen buraya aitsin, bu ormana, bana...Ben dusuncelerindeyim. Ben senim ''

'' Ama ben cok yalnizim. Bu ormanda, bu hamakta cok yalnizim. ''

Kucuk kusun bir dokunusuyla bende kanatlaniyorum. Kuculuyorum, kuculuyorum kus oluyorum.

'' Aaaa kanatlarim var! Ne kadar guzelim. Hic bu kadar guzel olmamistim. Sari ve yesil tuylerim var, cok guzel gozukuyorlar ''

Kucuk kus ucmaya basliyor, arkasindan da ben. Ormani geciyoruz arkasindan uzunca bir nehri. Bir suru ev gormeye basliyorum, kucuk kucuk evler.

'' Yasadigim sehre geldik ''

Biz yaklastikca buyuyor evler, koskocaman apartmanlar oluyor. '' izle '' diyor kucuk kus 
 '' dikkatlice izle ''

 Bakiyorum bir evde, yasli bir teyze aceleyle yemek yapiyor, sanirim misafirleri gelecek. Sıkılıyorum, baska eve geciyorum. Bu evde cocuklariyla salonun ortasinda oyun oynayan bir anne var. Diger bir evde koltuguna oturmus kitap okuyan bir adam.

'' Ne kadar eglenceliymis baskalarini izlemek, kus olmak ne kadar da zevkliymis. Ama ne ariyorum, ne gormem gerek ? ''

'' Izlemeye devam et ''

Donuyorum baska bir eve. Bu evde bana benzeyen bir kiz var. Elinde bir suru paketle evine giriyor. Kopekleri kizi sevincle karsiliyor. Kiz bana cok benziyor ama bir farkla, kiz mutlu gozukuyor. Az sonra bir adam giriyor eve, kopekler ayni sevincle onuda karsiliyorlar. Sanirim bu adam kizin kocasi. Opusuyorlar, yemek yemek icin mutfaga geciyorlar.

'' Ne izlemem gerektigini anlamadim. ''

diyorum.

'' Sen devam et ''

diyor kucuk kus. Donuyorum ayni evi izlemeye, bir seyler beni bu eve cekiyor. Daha yakindan bakmak icin pencerenin yanina konuyorum. Iceride yine ayni kiz var fakat biraz degismis sanki, kocasiyla mutfakta gulusuyorlar. Bir anda oturma odasindan  paytak paytak yuruyen 2-3 yaslarinda kivircik sacli bir kiz cikiveriyor. Ne kadar da benim cocukluguma benziyor diye dusunuyorum. annesi babasi gulumseyerek kucaklarini aciyorlar kucuk kiza, yanlarina cagiriyorlar, kiz zar zor adim atarak variyor yanlarina, anne babada buyuk bir gurur. Hepsi mutlu gozukuyor.

'' Ama cok sıkıldım ''

''Bir kez daha bak ayni eve ''

Tekrar donuyorum ayni eve. Bu sefer biraz once gordugum kucuk kiz buyumus 20 lerine gelmis, belki 30 larina. Annesinin saclarina beyazlar dusmus. Salonda oturmus kahve iciyorlar. Babasi ortada yok. ama duvara gulen bir fotografi yerlestirilmis. annesinin yuzunde ne cok cizgi cikmis. O biraz once duzgun yuruyemeyen kiz buyumus, annesinin gencligine benzemis. Kapi caliyor. Genc bir adamla, adamin kucaginda minik bir kiz cocugu geliyor. Kizda, annesi de gulumsuyorlar. Mutlular.

'' Hala anlamadin mi kucuk kuz ? Donguyu goremiyor musun ? Sen bu duzene aitsin. Sen dogdugun andan itibaren sana, ailene aitsin. Olsen dahi ayni yere ait olacaksin. ''

'' Dedikleri dogrumu acaba ? Ben bir yerlere, birilerine aitmiyim ? Acaba kucuk kus hakli mi ? Sahi bu kus nasil bu kadar cok sey biliyor ?  '' diye dusunurken esim iki bardak yesil cayla ve o simsicak gulumsemesiyle odaya giriyor. gercek dunyaya donuyorum, kus kayboluyor, orman, evler, kucuk kiz yok oluyor. Esime, evime aitim diyorum.

 Her sey gececek, ben bu yasama aitim, bu bedene, bu beyne...Her sey gececek, her sey...