Hollanda Gundemi: Hollanda' nin Yalniz Olen Yaslilari

        
   (=^ . ^=) Yeni bir hafta baslangicindan herkese kocamaaan bir merhaba (=^ . ^=)

Bugun sizlere yeni bir yazi dizisi fikriyle geliyorum...evet kizim haber muzigini  ver...                                                  

                                 '' Hollanda Gundemi ''

       Arastirmaci gazeteci kisiligim beni bu yazi dizisi fikrine zorladi, bir hafta boyunca Hollanda gundemini arastirdim, taaa Den Haag' a kadar gittim, Kralice Beatrix' in kapisini caldim. Dedim ''oma anlat bakiim bu hafta neler olmus Hollanda' da'' . O' da tabi dertli, kimseye anlatamiyo derdini, dolmus iyice, basladi anlatmaya :) Umarim Hollanda Gundemi yazi dizimi begenirsiniz. Gelelim simdi gectigimiz hafta en cok konusulan haberimize :

Gectigimiz hafta Hollanda' nin gundeminde dramatik bir olay vardi. Rotterdam' da bir evde, yasli bir kadinin ölüsü bulundu. Haberin dramatik kismi bu degil elbette. 74-75 yasinda oldugu tahmin eden kadin 10 yil once ölmüs. 10 yil kadinin ölusü, o evin icinde...Kimse öldügünü o kadar yil boyunca farketmemis, mahalleli hic bocek gormemis, hic koku duymamis, 10 yil boyunca o evde kim oldugunu hic merak etmemis, yada ev neden bos diye kimse sormamis. Eger iscilerin, sokaga su borusu dosemek icin o eve girmeleri gerekmeseymis kimbilir kac yil daha kadinin ölüsü beklermis. Habere gore kadinin cocugi yokmus, o yuzden kimse öldügünü anlamamis ... 10 yil gecmis...O mahalleye yeni komsular tasinmis, eskileri gitmis, yeni dogan cocuklar 10 yasina gelmis, kis gecmis, yaz gecmis, 3650 kez dunya donmus, kimse 10 yil boyunca kadinin yoklugunu anlamamis.  

       Ne kadar aci bir sey, ölüyorsun fakat onu dahi farketmiyor kimse. Daha önceki yazilarimda da bahsettigim gibi Hollanda' nin bana gore en buyuk sorunlarindan ( ayrica benim icin en negatif yonu ) biri de '' bireyselcilik''. Toplum olarak o kadar bireysel ve o kadar ice dönükler ki, sanki dünya üzerinde yasayan tek insan kendileri ve en önemli sey kendi hayatlari. Bundan ötürü birbirinden kopuk bir hayat yasarlar, akraba ziyaretleri, aile ziyaretleri olabildigince nadir yapilir. 2 saat uzaklikta oturan buyukannelerini gormeye gitmez torunlar. Cunku anne babalarindan bunun olmasi gerektigini ögrenmezler, haliyle de o anne baba yaslaninca onlar da yalnizliga mahkumdurlar. 2 saat onlar icin cok cok fazladir ve Hollanda' da hayat hizli akar(!), yapacak  cok isleri vardir, o yuzden aile ve akraba ziyaretlerine zamanlari yetmez.
 Iste bu sebepten dolayi Hollanda' daki en buyuk sorunlarin basinda yalniz yaslanip, yalniz ölmek  gelir.  Yapilan arastirmalara gore, Hollanda' da yasayan yabancilar dahil olmak uzere, Hollanda nufusunun yuzde 11' i yalnizmis. Tabiki yaslilara gelince bu oran daha da artiyor, o ayri mesele.
  

 Ayrica bu teyze ilk haber de degil, daha onceden de Amsterdam' da ölüsü 3.5 yil sonra bulunan baska bir yasli daha olmus. Tabiki yanli davranmak istemiyorum. Bu olay bir tek Hollanda' da yasanir diye bisey söz konusu degil. Ayrica söyle de bir durum var. Hollanda hukumeti yaslilara cok fazla imkan  tanir. Yasli evleri vardir, bizzat esimin annesinin onlardan birinde calismasindan gördügüm üzere cok rahattirlar ve olanaklari cok iyidir.  Bu evlerde yasamak istemeyenler, kendi evlerinde ( 50+ diye gecer bu evler. Icerileri yaslilar icin dizayn edilmistir) yasamaya karar verirlerse, rahatca yasayabilirler. Elden ayaktan dusup, evlerini temizleyemeyecek yada alisveris yapamayacak hale gelirlerse saglik sigortalari onlara yardimci saglar. Bu yardimci haftada bir yada birkac gün gelip temizliklerini, alisverislerini vs yapar. Simdi, ölüsü 10 yil bulunmayan teyzeye gelecek olursam, bu teyze buyuk ihtimal ölmeden once gayet saglikli bir durumdaydi, o yuzden yardimciya ihtiyac duymadi ve devlet tarafindan öldügü anlasilmadi, bu gayet normal. Sorunun devletle falan bir alakasi yok yani. 

     Tum olay bireyselcilikten kaynaklaniyor.  10 yil boyunca hic bir akrabasinin bu teyzeyi merak etmemesi isin en can alici noktasidir ve bu, genel Hollanda insan iliskilerinin yapisini da gosterir. Merak ediyorum acaba ben, kimbilir kac evin önünden gectim, kac tane camdan bakan yasli gördüm, kim bilir kac tanesi yalniz, konusacak bi kisinin özlemiyle, tum gun camdan bakiyor. Onlari farketmedim, zaten kimse de farketmiyor...

Bu olaydan bir kac gün sonra, esimle alisverise gittimiz günlerden birinde kirmizi isikta durduk ve sag tarafimda camda duran bir teyze gördüm. Kötü kaplanmis eski bordo bi koltugun üzerinde oturuyordu. Burus burus olmus yüzü, solgun teni, donuk gözleriyle beni izliyordu. Aklimdan gecti ona gülümsemek, cesaret edemedim. Sonra yazi geldi aklima, döndüm teyzeye gülümsedim, önce sasirdi sonra bana el salladi o da gulumsedi, icim ciz etti. Belki o teyzenin ailesi vardi bilemiyorum. Ama ben yalniz oldugunu dusundum, onun adina üzüldüm ve kendime söz verdim, ileride cocuklarimi iyi insanlar olarak yetistiricem, aile büyüklerine, akrabalara deger vermeyi ögreticem diye. Unutulmak istemiyorum, kendi basima bi sandalye tepesinde tum gun birisi gelsin benimle konussun diye beklemek istemiyorum.

Bir baska Haftanin Gundemi programiyla daha gorusmek uzere, hoscakalin, mutlu kalin, sevdiklerinize zaman ayirin :)

 **Öpüyorum hepinizi**