Bazi gunler, geceler vardir nereye ait oldugunuzu bilemezsiniz. Icinizi bi aitsizlik hissi, bi bosluk kaplar. Etrafiniz kalabalikla cevrilidir, onlar konusur siz duymazsiniz, o kalabalik sanki hep oraya aittir, siz potluk yaparsiniz. Yalniz hissedersiniz, cok yalniz... Evinize gitmek istersiniz ama neresi ki sizin eviniz ? Biraktiginiz, ailenizin yasadigi yermi yoksa yeni yerlestiginiz, yeni kurdugunuz ailenizin yani mi ? Kendinizi boyle bir yere ait hissetmediginiz zamanlarda, icinizdeki bosluk sizi yiyip bitirene kadar buyur. Siz kimsiniz, yasantiniz nereye gidiyor, neden buradasiniz. Beyniniz sanki yillarca calismamista simdi bunun acisini cikarmak ister gibi dusunmeye,sorgulamaya baslar. O sorgular, sizin icinizdeki bosluk buyur. Milyonlarca cevabini veremeyeceginiz soru aklinizdan akar gider. En kotusu de paylasamamak. Kendiniz bile kendinizi anlamazken, neler dusundugunuzu, neler hissettiginizi baskasinin anlamasini beklemek haksizlik degil mi ? Zaten siz anlasilmak istemiyorsunuz ki, derdiniz bu degil. Sadece paylasmak. Bir yere ait olmak istiyorsunuz, aidiyet hissiyle iciniz dolsun tassin...Bugunlerde bu hisler size cok uzak degil mi ? Etrafinizdakiler de zaten sizi anlamiyorlar. Cok suratsiz, cekilmez, mutsuz birisiniz onlarin gozunde. Bilmiyorlar ki bir yere ait hissetmediginizden hep bunlar. Yalnizsiniz korkuyorsunuz..biliyorsunuz yalniz dogdunuz, en zor anlarinizda yalniz kaldiniz ve olurkende yalniz olacaksiniz. Olumden korkmuyorsunuz da sonrasindaki yok olma, karanlikta kaybolma daha da yalniz kalma, asil o sizin icinizi titreten, sizi deli gibi korkutan...
